To tylko ja - człowiek

Jakie będą nasze dzieci? Co sobą będą reprezentowały? Na co są narażone? Są to oczytwiscie ważne pytania, a nawet bardzo ważne. Jednak warto wsród tych pytan postawić sobie jeszcze jedno: Czy my, jako rodzice zrobilismy wszystko, aby nasze dzieci wyrosły na dobrych ludzi? Jeżeli tak, to warto ( oczywiscie mając pod pewną kontrolą) obdarzyć swoje dorastające pociechy odrobiną zaufania i pozwolić w niektórych sprawach na własne decyzje. Przez to pozwilimy im wkroczyć dojrzalej i pewniej w dorosłe życie. A rodzce stają się szanowanymi przyjaciółmi i doradcami, a nie wrogami :)

Na czas radosnego świętowania Narodzenia Pańskiego i nadchodzący Nowy Rok 2011 życzymy wielu łask i błogosławieństwa Bożego. Niech Opatrzność Boża czuwa każdego dnia. Szczęśliwego Nowego Roku. Z darem modlitwy B&M Labudda

to czas oczekiwania na wyjątkowe życie. Czas który podkresla, że życie jest ważne już od poczęcia po przez pogodną starosć i dalece dalej niż to sobie wyobrażamy. Każde istnienie ludzkie ma sens, ma sens. W tym roku to szczególny czas dla mojej rodziny. Czas oczekiwania na nowe życie.

Patrząc się na świat, można z powodzeniem stwierdzić, że człowiek woli być bardziej trendy niż autentyczny. A szkoda! Wychodząc bowiem z założenia, że Bóg stworzył każdego z nas, jako jedyny i nie powtarzalny „egzemplarz”, to każda osobowość powinna społeczność ludzką ubogacać. Będąc trendy, niestety nie dajemy szansy naszemu otoczeniu na dostrzeżenie naszego zdrowego, autentycznego ja. Jako człowiek wierzący powinienem być bardziej autentyczny niż trendy, ponieważ tylko w ten sposób jestem wstanie ubogacić świat swoją osobowością, która jest jedyna i niepowtarzalna.

Choć piękne słońce nie pozwala jeszcze zapomnieć o cudownej, złotej jesieni, to zima już się powoli wkrada do niektórych zakątków naszego Kraju. W tym tygodniu dane mi było podziwiać śliczne widoki ośnieżonych drzew jadąc jedną z dróg do pracy.

Ilekroć spoglądam w góry, to budzi się we mnie większy respekt wobec Boga Ojca. Stworzył tak piękny świat. Stworzył i otoczył go opieką. Codzienne i nie codzienne cuda, które mnie nieustannie otaczają, wręcz nakazują mi wielbić Boga za ogrom Jego szczodrobliwości wobec Swego niegodnego sługi. Boże dziękuję za wszelkie dobro!

Czasami mam wrażenie, że praca do tego stopnia wysuwa się na pierwszy plan, że zapominamy o rzeczach najważniejszych, czyli o najbliższych, o rodzinie, o tym, dla kogo i dlaczego pracujemy. Tracąc się w pędzie pracy, rodzina dla wielu przestaje być priorytetem! A przecież pracujemy ku pożytkowi rodziny!!! Nasza praca ma zapewnić jej stabilność i bezpieczeństwo!!! Jeżeli tak nie jest, to jest źle, to jest tragicznie. Jeżeli „dzięki” nadmiernemu zaangażowaniu się w pracę, serwujemy rodzinie brak stabilności i poczucia bezpieczeństwa, to warto przemyśleć sens takiej pracy. Nie dajmy się zwariować, dziś świat funduje nam rządzę posiadania, co łechta nasz egoizm. Nasze działanie ma być prorodzinne, ponieważ praca ma służyć rodzinie, a nie rodzina pracy. Rodzina bez wielu nowości się obejdzie, natomiast zapewne nie obejdzie się bez zdrowego patrzenia na jej wartość i pełnego zaangażowania się męża i żony w wspólne życie. To przede wszystkim z ogniska rodzinnego dzieci wyciągają życiowe wnios

Nie będę żadnym odkrywcą stwierdzając fakt, że życie człowieka jest w pełni oparte na dialogu. Ośmielam się twierdzić, że 99% odejść od obranej drogi ( czy to małżeńskiej, czy zakonnej, czy też każdej innej) jest spowodowane brakiem dialogu, a wręcz niejednokrotnie prowadzenie przez jedną ze stron monologu. Jednak ku zdumieniu nowoczesny świat lansuje monolog, bo jest wygodniejszy i łatwiejszy. Gdybym miał scharakteryzować obie dziedziny jednym zdaniem to: dialog jest nastawiony na drugą osobę, na szukaniu wspólnego punktu, natomiast monolog jest nastawiony na siebie ( w duchu: punkt pierwszy - ja mam zawsze rację. Punkt 2 - jeśli tak nie jest, to patrz punkt pierwszy). Warto, zatem rozmawiać, mówić, ale przede wszystkim słuchać, po to, aby dojść do wspólnego rozwiązania. Głupim jest ten, który myśli, że bez dialogu trudne sprawy się same rozwiążą, czy też jakoś to będzie. Warto być nastawionym na drugą osobę :) i warto szukać wspólnych punktów w życiu, ponieważ człowiek jest powołany

Warto w zawirowaniu zajęć zatrzymać się i pomyśleć, co lub kto zajmuje w mojej hierarchii wartości pierwsze miejsce. Czy jest to rodzina, czy może praca?? Praca jest narzędziem, które pozwala utrzymać to, co jest najcenniejsze, czyli RODZINĘ w dobrych warunkach materialnych. Pozawala przetrwać. To narzędzie jest zaiste ważne, ale nigdy nie może być najważniejsze, bo narzędzie może stać się czasami wrogiem rodziny. I wtedy człowiek przeżywa tragedię. Niepokalanie Poczęta i sw. Józef wiedzieli doskonale co jest najważniejsze.

To moim zdaniem nieodłączne towarzyszki człowieka. W każdym dniu nam towarzyszą. W każdym dniu musimy korzystać z ich pomocy, być może tego nieświadomi. Jak idziesz do specjalisty, czy to do lekarza, czy mechanika samochodowego, jesteś wręcz skazany na wiarę i ufność, bo z podejrzliwością daleko nie zajedziesz. Jeśli mechanik określa, co jest do zrobienia w twoim samochodzie, to mu ufasz i wierzysz, bo on się na tym zna. Jeśli lekarz mówi tobie, że musisz iść na operację, to mu ufasz i wierzysz, bo on się na tym zna. Itd.… Jeśli więc, Bóg wskazuje tobie jak żyć, aby dostąpić zbawienia, przez Pismo św. i różne znaki, to Mu UFAJ I WIERZ, bo ON SIĘ NA TYM ZNA i z pewnością nie chce źle.

nie zawsze przyjemna, ale przejrzysta, pozwalająca trzeźwo ocenić stan rzeczy. Czasami nie pożądana, nie jednokrotnie bolesna, a czasem wręcz przeciwnie radosna, dająca nadzieję, wlewająca pokój. Co by o niej nie powiedzieć jest rzetelna i wielokrotnie pomocna, traktuje ciebie bez ściemy i iluzji, bez złudzeń. Dziś o tyle cenna, ponieważ prawie niespotykana. Lubię ją, pozwala mi patrzeć realnie i bez złudzenia na życie. Jest siostrą z którą trzeba się liczyć i uważnie słuchać. Jeżeli jej się nie zbywa, jest troskliwa i ucząca. Ma wielką wiedzę, umie przewidywać, ostrzegać i bezpiecznie przeprowadzić. Uznanie jej jest mądrością. Klarowne sytuacje są błogosławieństwem.

Mija już pół roku, jak zdecydowałem zrezygnować z pisania. Wiele od tego czasu się zmieniło, niemniej jestem nadal tym samym człowiekiem, tym samym Chrzescijaninem, tym samym Markiem. Myślę, że zawsze warto pochylać się nad swoim życiem z wielką wiarą, że Dobry Bóg kroczy razem z człowiekiem i powołuje go do tego szczególnego zadania jakim jest CZŁOWIECZEŃSTWO. Pragnę tu zostawiać kilka moich myśli odnośnie życia i zapewne nie będą to częste wpisy. Być może będą upustem doświadczenia jakie do tej pory zdobyłem, zdobywam i mam nadzieję, że będę nadal zdobywał. Jednak tak jak do tej pory było, nie zamierzam czynić z bloga pokojem zwierzeń. A tym czasem następny post to powrót do przeszłosci, bo uważam, że jest ponad czasowy i aktualny :)

Inwentaryzacja, to słowo pojawia się bardzo często na witrynach sklepowych w tych dniach. Końcówka starego roku i początek nowego roku, ubrany jest w liczby i rachuby, ile, czego zostało. Na taki remanent zasługuje także nasze życie. O ile ten ubiegły rok przybliżył mnie do Boga, oraz w jaki sposób chcę realizować dalej swoją wędrówkę ku Bogu, w ten Nowy Rok? Na co mam zwrócić uwagę, a co zostawić? Co przynosi korzyść, a co straty duchowe? Oto kilka pytań z wielu, które towarzyszyły mi w tę Noworoczną Noc. Jednego jestem pewien: być uczciwym wobec Boga i bliźniego. Niech błogosławieństwo Boże przekazane Izraelitom na ręce Mojżesza (Lb 6,22-27), będzie także naszym udziałem w ten NOWY ROK 2010, tego z całego serca życzę każdemu kto zagląda na tego bloga: Pan mówił do Mojżesza tymi słowami: powiedz Aaronowi i jego synom: tak oto macie błogosławić Izraelitom. POWIECIE IM: NIECH CIĘ PAN BŁOGOSŁAWI I STRZEŻE. NIECH PAN ROZPROMIENI OBLICZE SWE NAD TOBĄ, NIECH CIĘ OBDARZY SWĄ ŁASKĄ. NIECH ZWR