Cierpliwość to cecha którą warto posiąść.

Człowiek, który charakteryzuje się cierpliwością zapewne posiada wielki skarb. Umiejętność czekania bowiem oszczędza nerwy oraz uczy pokory wobec siebie, jaki wobec środowiska zewnętrznego. Jest czynnikiem prowadzącym raczej do pokoju zewnętrznego i wewnętrznego niż do waśni, sporów i niesnasek. Mówiąc o cierpliwości automatycznie rzuca mi się w oczy obraz dziecka, które wszystko chce mieć natychmiast, nie patrząc się na okoliczności sytuacji. Owo dziecko bowiem nie pojmuje co w tej chwili jest dla niego dobre a co nie, ono to chce mieć i już. (Dzieci należy uczyć cierpliwości, to im pomoże w życiu dorosłym.) Śledząc życie dorosłych ludzi, możemy także zauważyć takie dziecięce zachowanie, nie patrząc na dobro swoje i innych dążymy za wszelką cenę do celu, pod pretekstem: bo ja to chcę i już. Ile razy zarzekamy się, ze nic i nikt nie jest nas w stanie zatrzymać. Czy oby na pewno? Hm... . W chwili obecnej życie uczy mnie tej jakże szlachetnej cnoty. Mam nadzieję, że w większym stopniu uda mi się ją posiąść. W chwili obecnej trwam w oczekiwaniu. Taki czas jest równie ważny jaki czas w którym się poświęcam aktywnie. W zabieganiu i załatwianiu różnych ważnych spraw, człowiek ma wrażenie, że nie ma czasu na nic. Czas oczekiwania uczy spokoju i przemyślenia. Proszę Dobrego Boga, abym umiał ten czas owocnie wykorzystać.